معرفی کتاب روزی روزگاری فوتبال
کتاب روزی روزگاری فوتبال اثری است از حمیدرضا صدر که به “فوتبال و جامعه شناسی” می پردازد. روزی روزگاری فوتبال سفری پر تب و تاب از دنیایی به دنیایی دیگر را نشان میدهد. از زمین های خاکی تهران تا آرژانتین و ایالات متحده، از مردم، تاریخ و سیاست فوتبال.
صدر در این کتاب تاریخچه فوتبال ملی و باشگاهی، قهرمانی ها، جنبه های اجتماعی و سیاسی فوتبال را در ایران و سراسر جهان و بخصوص کشور های صاحب سبک در این ورزش مانند انگلستان، ایتالیا، اسپانیا و… مورد مطالعه قرار می دهد.
روزی روزگاری فوتبال، اثراتی را که این ورزش محبوب در سراسر جهان بر زندگی و اجتماع می گذارد، مورد بررسی قرار داده و اکثر نقاط شناخته شده ای را که در آن چشمی با اشتیاق به ضربه ی پایی دوخته شده که توپ را لمس می کند، زیر ذره بین خود برده است.
حمیدرضا صدر که خود از شیفتگان این ورزش دلچسب و خیره کننده و از منتقدین به نام در این عرصه است، “روزی روزگاری فوتبال” را بر پایه ی تجربیاتی که از سال ها دنبال کردن حرفه ای این رشته به دست آورده، به انتشار رسانده است. وی حتی برای نگارش دقیق و تحلیلی این اثر، سه سال وقت گذاشت تا بتواند آنچه را که به فوتبال چنین جایگاهی در اجتماع می دهد، به خوبی توصیف کند.
فوتبال همان بازی پر شور و هیجانی است که بسیاری را تا نیمه های شب یا سحر برای تماشای خود بیدار نگه می دارد، جوانان را به تکاپوی رقابت و تلاش می اندازد و هزاران نفر را برای نود دقیقه و حتی بیشتر، پای صفحه ی جادویی تلویزیون میخکوب می کند. فوتبال مدت هاست که از یک سرگرمی صرف به یک عنصر جامعه شناختی تبدیل شده و”حمیدرضا صدر” در “روزی روزگاری فوتبال”، این تعامل میان “فوتبال و جامعه شناسی” را به خوبی بررسی می کند.
حمیدرضا صدر در این کتاب از شیفتگی مهار ناپذیر انسان هایی سخن می گوید که نمیتوانند دل هایشان را از فوتبال بکنند، برق چشم های مشتاقی را توصیف می کند که نمی توانند مستطیل سبز را تماشا نکنند.
در این کتاب که از چهارده فصل تشکیل شده است، مطالبی درباره فوتبال ایران و جهان مورد بحث قرار گرفته و در هر فصل وضعیت ورزش فوتبال در یکی از کشورهای جهان مورد بررسی قرار می گیرد. این اثر از رویداد های مهم در زمینه فوتبال جهان سخن میگوید و بازیکنان مشهور را معرفی می کند.
بخشی از کتاب روزی روزگاری فوتبال را با هم می خوانیم
یک جزیره، یک بریتانیا
خیلی ها اعتقاد دارند شاید اگر بریتانیا، یک اتحادیه ی فوتبال، یک لیگ باشگاهی و یک تیم ملی داشت اداره ی همه چیز برای آنها آسان تر و کارا تر می شد، بسیاری از هزینه ها تقلیل می یافتند و بریتانیایی ها نتایج بهتری هم کسب می کردند.
اما اسکاتلندی ها خود را اسکاتلندی می خوانند نه بریتانیایی یا انگلیسی، و ایرلندی ها هم خود را بالاتر از انگلیسی ها قلمداد می کنند. چنان که وقتی ولزی ها به زبان ولزی حرف می زنند کسی در نمی باید چه می گویند. آنها می خواهند با پیراهن ملی خود در عرصه ی بین المللی شرکت کنند و از ته دل با انگلیس در میدان بجنگند.
بریتانیایی ها در جام جهانی سوئد سال 1958 با چهار نماینده شرکت کردند و کنایه آمیز بود که دو تیم کم شانس ولز و ایرلند شمالی نتایج بهتری از انگلستان و اسکاتلند هم به دست آوردند.
در جام جهانی 1994 آمریکا هم فقط جمهوری ایرلند به رقابت های نهایی راه یافت و چهار اتحادیه ی اصلی بریتانیا ناکام ماندند.
فروشگاه اینترنتی انتشارات مظفر
صفحه اینستاگرام انتشارات مظفر را دنبال کنید.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.