معرفی کتاب خسرو و شیرین
کتاب خسرو و شیرین، عنوان اثری منظوم و عاشقانه از شاعر ایرانی، «حکیم نظامی گنجوی»، در سده ی دوازده میلادی ست.
این منظومه، داستان عشق خسرو پرویز، آخرین پادشاه بزرگ شاهنشاهی ساسانی به شاهزاده ی ارمنی، «شیرین» است، که سپس ملکه ی ارمنستان میشود.
این داستان را فردوسی نیز در شاهنامه، و شاعران دیگر هم آورده اند، و نسخه های دیگری از آن، با عنوان «شیرین و فرهاد» نیز، موجود است. نظامی این داستان را، به سفارش شاه سلجوقی، «سلطان ارسلان»، سروده است.
«سلطان ارسلان» از نظامی خواسته بود، که داستانی عاشقانه بسراید، اما موضوع آن را مشخص نکرده بود. نظامی داستان «خسرو و شیرین» را برگزید، که در همان ناحیه ی محل زندگی او رخ داده بود و تا حدودی بر طبق رویداد های تاریخی واقعی بود.
نظامی خود آن را «شیرینترین داستان دنیا» به شمار آورده است. او داستان را با تاثیر از فردوسی و منظومه ی «ویس و رامین» اثر «فخرالدین اسعد گرگانی» سروده است. این منظومه شش هزار و یک صد و پنجاه بیت دارد، و نظامی برای سرودن آن بیش از شانزده سال کوشیده است.
پژوهشگران تاریخ سرایش این منظومه را بین سال های 571 هجری قمری، تا سال 587 هجری قمری می دانند. دانشنامه ی ایرانیکا می نویسد: «امکان دارد نظامی این داستان را در سال 571 هجری قمری، پس از بر تخت نشستن طغرل به جای پدرش آغاز کرده باشد». همین دانشنامه می نویسد: «نظامی آن را پس از مرگ همسر نخست و دلدار خویش «آفاق» سروده است».
بخشی از کتاب خسرو و شیرین را با هم می خوانیم
پاسخ خسرو شیرین را
چو خسرو دید که آن معشوق طنّاز ز سر بیرون نخواد کردن آن ناز
فسونی چند با خواهش بر آمود فسون بردن به باطل کی کند سود
به لابه گفت : که ای مقصود جانم! چراغ دیده و شمع روانم !
سرم را بخت و بختم را جوانی دلم را جان و جان را زندگانی
چو گردون با دلم تا کی کنی حرب به بستوی تهی می کن سرم چرب
به عشوه عاشقی را شاد می کن مبارک مرده ای آزاد می کن
نبینی عیب خود در تند خویی بدین سان عیب من تا چند گویی ؟
چو کوری که او نبیند کوری خویش به صد گونه کشد عیب کسان پیش………..
فروشگاه اینترنتی انتشارات مظفر
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.