کتاب عظمت و فضیلت بسم الله الرحمن الرحیم

معرفی کتاب عظمت و فضیلت بسم الله الرحمن الرحیم

کتاب عظمت و فضیلت بسم الله الرحمن الرحیم به قلم رضا مرندی، توسط انتشارات یادمان فلسفی منتشر شده است. نگارنده در این کتاب به مواردی اشاره کرده است از جمله: ریشه ی کلمه الله، معنی کلمات رحمن و رحیم و فرق میان آنها را بیان کرده است. اوصاف و اخلاق مؤمنین از دیدگاه مولای متقیان را ذکر کرده است و به تفسیر بسم الله الرحمن الرحیم پرداخته است.

در قرآن مکتوب، از همان آغاز که قرآن به کتابت درآمده است، در اول هر سوره ای به استثنای ( سوره ی برائت ) بسم الله الرحمن الرحیم است، یعنی: هر سوره با بسم الله الرحمن الرحیم آغاز می شود. ولی دیر زمانی است که بین شیعه و سنی بر سر این که آیا این آیه جزء هر سوره است یا نه؟ اختلاف عظیمی وجود دارد.

اهل تسنن متأسفانه آن را جزء هیچ سوره ای نمی دانند و شروع هر سوره را با بسم الله الرحمن الرحیم، از قبیل شروع هر کار دیگر با بسم الله الرحمن الرحیم می شمارند که بسم الله الرحمن الرحیم جزء آن کار نیست، بلکه در عمل گاهی سوره ها را بدون بسم الله الرحمن الرحیم آغاز می کنند. در نماز، سوره ی حمد و یا هر سوره ای را که احیانا بخواهند بعد از سوره ی حمد بخوانند، بدون بسم الله الرحمن الحیم می خوانند.

اما شیعه، به پیروی از ائمه ی اطهار علیهم السلام به شدت با این مسئله مخالفت دارند، تا آنجا که ائمه ی اطهار علیهم السلام فرموده اند، خدا بکشد کسانی را که از روی جهالت و حماقت، بزرگترین آیه از آیات قرآن را از قرآن کریم حذف کرده اند.

اگر بسم الله الرحمن الرحیم را از اول سوره ها برداریم، دیگر این آیه را ما در قرآن نداریم، جز در سوره ی نمل، که آن هم در ضمن نقل قولی است که قرآن از ملکه ی سبا می کند، که هنگامی که نامه ی حضرت سلیمان را قرائت کرد، گفت: اِنَهُ مِن سُلَیمانَ وَ اِنَهُ بِسمِ الله الرَحمن الرَحیم. این نامه از حضرت سلیمان است و این گونه آغاز می گردد: بسم الله الرحمن الرحیم.

در هر حال، شیعه بسم الله الرحمن الرحیم را، مسلم جزء قرآن می داند، نه این که آن را جدای از قرآن محسوب می کند و مانند آن که در آغاز هر کاری، بسم الله الرحمن الرحیم را می افزاید، و در قرائت قرآن هم این آیه را از خارج بر آن اضافه می کند.

بخشی از کتاب عظمت و فضیلت بسم الله الرحمن الرحیم را با هم می خوانیم

چرا دعاهای ما مستجاب نمی شود؟

برای این که شما خدایی را می خوانید که به او معرفت و شناخت ندارید، ( یعنی: صفات جلال و جمال حق را نمی شناسید ) و نفهمیده، چیزی را از او می خواهید ( یعنی: بسا چیز ها که به دعا از پروردگار می خواهید در حالی که ضرر و خسران شما در آن است. )

پس از آن فرمودند: اضطرار و احساس درماندگی، عین دین است، لیکن دعا و خواهش بسیار، با عدم معرفت حق تعالی، علامت خذلان و رسوایی است. آن کس که ذلت نفس و ذلت قلب و ضمیر خود را در زیر فرمان خداوند احساس نمی کند، دعای خود در حقیقت، دستور و فرمان به خداوند است و بدیهی است که چنین عملی، جسارت و تجری، در پیشگاه باری تعالی محسوب می گردد.

چنین مردمی، اعمالشان از همه کس زیان بارتر است و مشمول این آیه شریفه است: « قُل هَل نُنَبَّئُکُم بَالاَخسَرینَ اَعمالاً . اَلَّذینَ ضَلَّ سَعیُهُم فِی الحَیوةِ الدُّنیا وَ هُم یَحسَبُونَ اَنَّهُم یُحسِنُونَ صُنعاً » ( آیه ی 1 و 3، سوره ی کهف ) یعنی: ( ای رسول ما ) بگو، آیا شما را آگاهتان کنم از حال و احوال آنهایی که اعمال و کردارشان از همه زیان بارتر و بدتر است؟ آنها کسانی هستند که سعی و کوششان در زندگانی دنیا، تباه و پوچ گردیده است و به خیال و پندار خود، کاری درست و نیک انجام داده اند.

فروشگاه اینترنتی انتشارات مظفر

صفحه اینستاگرام انتشارات مظفر را دنبال کنید.